Kestirmeden Şükür
Yolların inişli çıkışlı olmasını isterdi hep. Bir şeylerle mücadele etmek, kararlar arasında bocalamak. Birden karşısına çıkan bir virajla sarsılsa belki de böylece bir şeylerin gerçekliğini daha çok hissedecekti. Ama onun evine giden yollar hep dümdüzdü. Ne kaldırım taşlarına takılırdı ayağı, ne de yönünü şaşırtacak bir kavşak. Ne zaman yola çıksa, başını kaldırmadan varırdı kapısına. Önce başka sokaklardan gitmeyi denedi. Bilinçli olarak uzattı yolları, bir iki kez yönünü kaybeder gibi oldu. Hatta bir gün, sırf çıkmaz olduğunu bildiği bir sokağa bile girdi. Umutla bir sapak aradı,gizli bir geçit, gizemli bir ihtimal. Ama ne yaptıysa olmadı. Onun evine yalnızca bir yoldan varılıyordu ve o yol da fazla düzgündü. Fazla kolay. Fazla sakin. Başka yollara bakıyordu, hepsi inişli çıkışlıydı. Kendi yolunda da olmalıydı bu, diye düşünüyordu. Yoksa yolda olmanın ne anlamı kalırdı? Bir gün, inişli çıkışlı yolları olan bir arkadaşı onu evine davet etti. Gidene kadar iki yokuş çıkıp üç yokuş i...