Ezan

Başlangıç için yeni bir ev arıyordu. Bir ilan dikkatini çekmişti: "Güneş gören ferah daire." Fiyatı da diğer evlere nazaran komik derecede uygundu. Üstelik eşyalıydı. Hemen emlakçıyla iletişime geçti. Tam fotoğraflardaki gibi ev ışıl ışıldı. Evi gezerken bir odanın perdelerinin çekili olmasına dahi aldırış etmedi. Emlakçı, sinsi bir gülümsemeyle saatine bakarken, "İyi fırsat bu, kaçmaz," dedi. O da kaçırmadı. Bir bavul kıyafet, bir koli kitapla taşındı. İlk sabahın hayatının en aydın günü olacağını düşünerek uykuya daldı.

BAM!

Evin içini titreten sesle yataktan fırladı.

"Allaaaaaaahu Ekber!"

Kalbi bir an için yerinden çıkacak gibi oldu. Yarı uykulu bir halde odanın içinde dolanırken sesin nereden geldiğini anlamaya çalıştı. Apartmanda yangın mı çıktı? Biri megafonla mı bağırıyor? Perdeleri araladı, dışarı baktı... İşte o zaman gördü: minare. Üstelik pencereden uzansa neredeyse dokunacak kadar yakın. Ev gösterilirken neden bu odanın perdelerinin kapalı olduğu şimdi taş gibi oturdu kafasına. İlk günler sabahları irkilerek uyanırken, birkaç hafta sonra o ses saat gibi bir ritme dönüştü. Önce, hangi vakitte hangi ezanın okunduğunu öğrenmeye çalıştı, sonra sözlerine takıldı. Meraktan caminin avlusuna uğradı bir gün. "Bir bakıp çıkarım," diye girdiği yerde kendini bir sandalye çekip çay içerken buldu. O avluda, esen rüzgâr saçlarını karıştırırken, hiç beklemediği bir ferahlık doldu içine. Ve o anda güneş de yüzünü buldu. Emlakçı yalan söylememişti:  Evet, ev gerçekten güneş görüyordu. Ama asıl mesele, başka bir ışığın, gözle görülmeyen bir pencereden süzülmesiydi.